In de loop van de laatste 20 jaar, hebben de belangrijkste bilaterale en multilaterale actoren binnen internationale gezondheidszorg, met inbegrip van het United States Agency for International Development (USAID) en de Wereldbank, meer en meer hulp aan de gezondheidssector in arme landen doorgesluisd naar NGO’s toe (Bristol, N. 2008). Waar overheden falen om in de basisbehoeften te voorzien, worden NGO’s vaak gezien als laatste redmiddel. De meest aanwijsbare reden voor deze verschuiving rust grotendeels op de veronderstelling dat NGO’s hierbinnen een belangrijk voordeel bieden aangezien zij de gemeenschap vaak effectiever en efficiënter zouden kunnen bereiken dan de overheid. Nochtans, is deze “New Policy Agenda” ideologisch gedreven. Deze visie is namelijk nauwverbonden met de neo-liberale nadruk op vrije markten, privatisering en de ontwikkeling van een civil society die kan instaan voor duurzame ontwikkeling (Pfeiffer, 2004). Binnen dit privatiseringsklimaat werden internationale NGO’s aangezet de hiaten, die werden gecreëerd door de structurele aanpassingsprogramma’s (SAP’s) van het IMF en de Wereldbank, op te vullen. Met name in Afrika, waar USAID en de Wereldbank zich opstelden als agressieve verdedigers van SAP’s, werden NGO’s aangetrokken om sociale diensten te verstrekken aan de bevolking (Pfeiffer, 2003).
Zoals in eerdere blogposts (zie de toenemende macht van NGO's in Bangladesh) reeds werd aangehaald, blijkt in de praktijk, de ongelijkheid echter aanzienlijk gestegen te zijn. In de plaats van een herverdeling van de middelen om de armoede te bestrijden en een grotere gelijkheid te bekomen, heeft de toevloed aan NGO’s de bestaande sociale systemen versplinterd en bijgedragen tot het intensifiëren van sociale ongelijkheid in lokale gemeenschappen. De enorme toevloed aan concurrerende organisaties heeft geleid tot een massa verschillende projecten en benaderingen met betrekking tot de ontwikkeling van de sociale diensten in de derde wereld. Sterker nog, omdat er een overvloed aan fondsen is, worden NGO’s niet gestimuleerd om samen te werken en schaarse middelen zoals human resources te delen, laat staan om een gezamenlijke strategie te ontwikkelen. Hetgeen uiteraard resulteert in een versplinterd en onrechtvaardig sociaal systeem. Bovendien, worden nationale overheden binnen deze sector weggeconcurreerd door de enorme budgetten die ter beschikking staan van vele internationale NGO’s. Op korte termijn biedt deze manier van werken evenwel een uitkomst voor het tekort aan middelen waarmee deze landen kampen, anderzijds wordt de duurzaamheid van de sociale dienstverlening hierdoor echter zwaar ondermijnd (Bristol, N., 2008).
Deze problematiek wordt benadrukt in een aantal recente discussies en conferenties met betrekking tot globale gezondheidzorg. Terwijl de meeste NGO’s uiteraard niet vertrekken vanuit de bedoeling om de openbare dienstverlening te ondermijnen, is dit evenwel vaak een pervers gevolg van de huidige verwachtingen met betrekking tot internationale hulpverlening. Tegenwoordig staan NGO’s onder zware druk van hun donors om op zo kort mogelijke termijn zichtbare resultaten te op te leveren. De duurzaamheid van deze projecten schiet er dan ook vaak bij in. De gevolgen hiervan laten niet op zich wachten.
Het artikel "NGO code of conduct hopes to stem internal brain drain" uit the Lancet geeft evenwel aan dat het recente verschijnen van gedragscodes bij zowel donors als NGO’s hierbinnen een positieve evolutie kan betekenen. Het is dus zeker niet zo dat zowel NGO’s als donors zich niet bewust zijn van het mislukken van het huidige model. Een noemenswaardige stap in de richting van een nieuwe benadering, is de “NGO Code of Conduct for Health Systems Strengthening” die in mei 2008 werd vrijgegeven. Deze code werd opgesteld door zes NGO’s waaronder Physicians for Human Rights, African Medical and Research Foundation en Oxfam UK, gecoördineerd door Health Alliance International en tot nu toe ondertekend door 25 NGO’s. Het doel hiervan is een zekere begeleiding te bieden met betrekking tot de manier waarop internationale NGO’s gezondheidszorgsystemen op efficiënte wijze kunnen versterken, terwijl tevens de rol en de verantwoordelijkheid van de overheid hierbinnen wordt eerbiedigt (Bristol, N. 2008). De code bepaald hiertoe 6 prioriteiten. Ondertekenende NGO’s hebben zich ertoe verbonden te werken op een manier die duurzaamheid van het gezondheidssysteem op lange termijn verzekerd. Ten tweede zullen zij werknemerscompensatie voorzien die de openbare sector versterken en zullen zij ijveren voor eerlijke salarisstructuren in alle sectoren van het gezondheidszorgsysteem. Ten derde verbinden deze NGO’s zich ertoe personeelsopleidingen tot stand te brengen en te handhaven. Ten vierde, zullen deze NGO’s trachten de administratieve last en de beheerslast die zij creëren voor overheidsdiensten minimaliseren. Ten vijfde, verbinden deze NGO’s zich ertoe de nationale Ministeries van Gezondheid steunen tijdens interacties met de gemeenschap. En ten laatste, zullen NGO’s een beleid bepleiten dat de openbare sector bevordert en steunt, onder meer door het inhuren van human resources uit de lokale openbare sector te vermijden (NCCHSSI, s.d.).
Dit alles wijst op een groeiende zorg met betrekking tot deze problematiek, ook vanuit de NGO’s zelf. Hoewel dergelijke sectoriele of lokale vrijwillige gedragscodes waarschijnlijk niet zeer efficiënt zullen blijken, te wijten aan het diepgeworteld wederzijds wantrouwen tussen NGO’s en nationale overheden. Brengen zij wél de aandacht op de tekortkomingen van de huidige benadering en dringen zij op deze manier aan op de ontwikkeling van een overkoepelende internationale code.
Bristol, N. (2008, june 28). NGO code of conduct hopes to stem internal brain drain. The Lancet, 37 (9631), 2162. Datum van raadpleging: 13/12/2008. Op http://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(08)60937-X/fulltext
NGO Code of Conduct for Health Systems Strengthening Initiative. (s.d.). NGO Code of Conduct for Health Systems Strengthening. Datum van raadpleging 14/12/2008. Op http://ngocodeofconduct.org/current-draft/
Pfeiffer, J. (2003). International NGOs and primary health care in Mozambique: the need for a new model of collaboration. Social Science & Medicine, 56, 725–738.
Pfeiffer, J. (2004). International NGOs in the Mozambique Health Sector: The" Velvet Glove" of Privatization. In Castro, A. & Singer, M. (Eds.), Unhealthy Health policy: A critical anthropological examination (43-62). California: Altamira Press.
1 opmerking:
ik ben rijk geworden met deze geprogrammeerde gehackte pinautomaat
Nadat ik klaar was met studeren, was er geen werk, dus besloot ik een klein bedrijf te beginnen, maar het geld was niet genoeg, ik sloot het bedrijf, het werd erg moeilijk voor mij, ik was het enige kind van mijn ouders en mijn ouders. Ze zijn allebei oud, ze geloven in mijn dagelijkse voeding, op een dag zag ik tijdens het surfen op internet een bericht over hoe deze NIEUWE VERVANGEN ONTVANGEN ATM-KAART een geldautomaat kan hacken en een groot bedrag kan opnemen, dus nam ik contact op met het bedrijf via uw e-mail. Tot mijn grootste verbazing ontving ik de kaart een paar dagen nadat ik een kleine vergoeding voor de kaart had betaald. Deze blanco ATM-kaart is een geweldig en prachtig product. Ik zou nooit geloven dat al deze dingen die ik vandaag heb kunnen worden verworven met deze grote vreugde in mijn hart, daarom breng ik het goede nieuws over ... Het leven is positief en geduldig zijn, in de overtuiging dat grote dingen mogelijk zijn en kan gebeuren in seconden. .. BRAIN HACKERS TECH WORLD heeft mijn leven veranderd ... Godzijdank kun je een e-mail sturen naar VIA (brainhackers@aol.com)
Een reactie posten